Na mijn aankondiging tijdens een van de master-lessen gedaan te hebben dat ik van onderwerp wilde veranderen en het waarom ervan, werd ik subiet gewezen op mijn gebrek aan kennis. Mijn veronderstelling was dat na begin twintigste eeuw de modernklassieke muziek eigenlijk afgezworen werd door het grote publiek. Tijdens mijn lessen op de Schumann-academie vielen mij enkele overeenkomsten op het gebied van muziek en beeldende kunst op met name aan het eind van de 19e eeuw. Beeldende kunst ging daarna een voor mij begrijpelijke richting op, waarschijnlijk ingegeven door mijn vele jaren ervaring op dat vakgebied en klassieke muziek raakte mijn inziens steeds meer in het verdom hoekje als het gaat om het bereiken van een groter publiek.

Hanneke wees mij echter op de trend in de 90-er jaren waarin gevedgayed werd met bijv. muziek van Stockhausen en beeld. Ik weet niet zeker of het hier om toeval gaat maar toen ik er eenmaal thuis, met mijn geliefde Menno Grootveld (Robotnik-tv) over sprak, destijds erg in de weer met het medium televisie, kunst en muziek beaamde hij die uitspraak. Sterker nog, hij vertelde me dat hij het zelf was die tijdens de afterparty na een festival-conferentie in De Melkweg, Stockhausen had gemixed met de Techo-muziek avant la lettre, en die er die avond werd gedraaid. Hij legt me uit dat dat kon omdat de hele set-up voor de conferentie er nog stond. ‘Ik was wat aan het experimenteren met het beeld van materiaal uit een grote stapel tapes die ik altijd bij me had en omdat er tijdens die gelegenheid het geluidskanaal verbonden was met die van de deejay.‘
En ik maar denken dat het sterke verhalen betroffen uit de de roemruchte periode van mijn geliefde als directeur van Rabotnik. Zou Hanneke getuige zijn geweest van die avond en blijkt dat 25 jaar later naadloos aan te sluiten bij mijn interessegebied voor mijn onderzoek.

door Zsa Zsa Linnemann