De heropvoering van ZERO-kunstenaar Otto Piene in het Stedelijk Museum tijdens de opening van de Zero-tentoonstelling, The Proliferation of the Sun 1966-1967 is een 25-minuten durende multimedia performance waarbij gebruik gemaakt wordt van geluid en verschillende projectoren. De dia’s laten druppels verf zien hetgeen een abstract beeld oplevert van organische vormen en patronen die doen denken aan vloeistofdia’s zoals iedere zichzelf respecterende discotheek destijds de dansvloer decoreerde. Het geluid is een soundtrack van de stem van Piene die de projectbedieners instrueert in een ‘poëtische reis door de ruimte’.
Het werk gebruikt multimediale oplossing waarin de ruimte, naar ik aanneem, het heelal verbeeldt. Typerend is dat technologie en de herhaling (loop) die plaats vinden geassocieerd worden met het oneindige.

 

 

 

 

Het werk The Proliferation of the Sun is een goed voorbeeld van een kunstenaar die lijkt te verlangen naar vernieuwing dmv technologie en ligt in die zin niet eens zo heel ver af van de mentaliteit waarmee Boulez la Reponse vormgaf en de manier waarop Raaijmakers vaak te werk ging (zie blog: http:www.studiozen.nl ) In plaats van het gebruik van computers gebruikt Piene diaprojectoren die op afroep van een opgenomen stem instructies geeft aan de bemanning die de projectoren bedienen. Na een tijdje krijg je in de gaten dat in de diavoorstelling uit een soort loop bestaat die door rekenkundige verschillen in het afspelen van de dia’s een soort extra dimensie wil geven aan de getoonde afbeeldingen, die feitelijk de hele voorstelling door dezelfde zijn.
Het zou geen Zero zijn als niet halverwege en het einde van de voorstelling in het wit plaatsvinden. Namelijk door het weglaten van dia’s in de projector waardoor er alleen maar witte vlakken geprojecteerd worden.

 

 

Hier nog meerwaarde noteren voor onderzoek.

door Zsa Zsa Linnemann