Nederland als masterplanners door bijv. poldering en bouwen van dijken. Door de strikte planning raken we iedere keer weer in de problemen omdat er te weinig flexibiliteite ingebouwd zijn. Beslissingen worden top down gemaakt met weinig ruimte voor bottom up initiatieven. Daarin kunnen we leren van initiatieven in het buitenland: tijdelijke steden. Syrische vluchtelingen 97.000 in Jordanie. Mensen moeten er lang blijven.

Utopia / Dystopia, verwijzend naar hoop en de plekken die vreselijk zijn

Door te leren van een verhaal hoopt Ruben analyse te plegen. Ook leren van festivals Black Rock City (Burning Man Festival), Khayelistra Tunnel people Las Vegas. Ruben legt veel uit over zijn Thesis.

Robert is landschapsarchitect en uitgenodigd door Ruben. Heeft hetzelfde onderwerp en voorbeeld, nl het vluchtelingenkamp in Syrië. Hij spreekt liever over een proces ipv een design.

Inmiddels
3.000.000 vluchtelingen in july 2014
3.500.000 vluchtelingen in december 2104

Hij verwijst naar het UN-Handboek voor noodgevallen: Handbook for emergencies. Daarin staan diverse scenario’s beschreven bij rampen maar er is geen blauwdruk voor een kamp te vinden, omdat iedere situatie anders is. Het vertelt bijvoorbeeld over hoeveel water er nodig is of hoeveel scholen. Ondertussen blijkt dat een kamp gemiddeld 17 jaar bestaat.

Een stoffig wat breder pad tussen de tenten in wordt de Champ-Elysée genoemd vanwege de honderden winkeltjes. De ironie is dat de bevolking relatief veel geld verdienen als ondernemers, meer dan voorheen in Syrië.

Kamp versus woongebied
Kampen zijn te controleren omdat men zich beter niet in de gevaarlijke omgeving kan begeven en er sprake is van slechts één ingang.

Action Research
Probleemidentificatie: er bestaan veel fysieke problemen en iedereen wil terug naar Syrië, waardoor er geen belangstelling onder de vluchtelingen is om de leefomgeving te veraangenamen zoals bomen of andere verbeteringen. Daarnaast nam niemand verantwoordelijkheid voor slechte omstandigheden (bijv. vervuiling waterputten door een bakkerij). Men gaf de schuld aan leiding.
De onderzoeker interviewt kinderen  die aangeven dat ze meer licht zouden willen in het gebied omdat het er s’avonds gevaarlijk is en er wordt verteld van en jongetje dat meer groen wenst. Een methode om dat op te lossen bleek gephotoshopte afbeeldingen her en der te verspreiden van mogelijke oplossingen (ontwerpen) met lokale materialen. De ontwerpen konden daarbij ook ingezet worden om onder de vluchtelingen te testen of de ontwerpen zouden voldoen. De onderzoeker zet participatory design in waarbij de commune betrokken werd om een put te beschermen waar een jongetje in verdronken was. Dit lag gevoelig en dezelfde issues kwamen naar boven, men gaf liever de schuld aan anderen dan mee te werken. Uiteindelijk hielp het om vrouwen te motiveren met argumenten als groene tuinen voor kinderen, een schone omgeving voor een bijdrage van twee euro. Opnieuw  ontstonden er problemen omdat de kinderen naar school moesten en niet mochten helpen met werken want die stonden er tenslotte niet voor niets. Het kostte hele dagen thee drinken en praten, geduldig zijn en empathie en omgaan met weinig rendement: zeven uur thee drinken, een half uur werken.  Uiteindelijk werd het project succesvol door te accepteren dat er tegenwerking is en niet te pushen. (bijv. bij een ruzie van twee buren, niet een tuin maken maar twee.)

UN staat altijd onder druk. Om plaatselijke problemen op te lossen op de hoek van de straat vinden ze te weinig rendement omdat ze op veel grotere schaal denken. Als student ben je erg low profile en ze hebben genoeg van onderzoekers. Er waren daarnaast vijftig andere kleinere organisaties in het kamp zoals bijv. Unicef die meer belang hechten aan kleine initiatieven

Veel autoriteiten accepteren een kamp als een permanente situatie: moeilijke politieke situaties tegelijkertijd. Autoriteiten hebben de neiging de omgeving te negeren waar een kamp wordt neergezet, waardoor er veel problemen ontstaan: droogte, geen electriciteit etc.