Geluidskunstenaar Gert-Jan Prins is improvisator, componist en slagwerker. Zijn werk was te zien in de dependance van het Van Abbemuseum, Club Solo in Breda.
Ik ken het werk van Gert-Jan al jaren en hij was mij vooral bekend als slagwerker. Toen hij met noise begon te klooien begreep ik er niets van. Wat ging die mafkees ineens doen, daar in het oude Bimhuis, met verhitte soldeertin druppelen op het podium met een microfoon erbij en daar heel blij bij kijken. Noise heette toen nog ruis. Wist ik veel dat dit in de traditie was van John Cage, die componeerde aan de hand van het geluid van water, dol was op toeval en er een hele Fluxus-stroming door beïnvloed zou worden inclusief Yoko Ono. Dat is wat onkunde met je doet: zonder context is moderne kunst en noise voor de buitenstaander onbegrijpelijk. In die zin ben ik mijn eigen bewijs voor mijn aanname dat, hoe meer mensen naar avantgarde muziek luisteren of noise, hoe meer ze er in horen. Dat het meer is dan alleen ruis of gepiep, maar dat ze het concept kunnen leren ontdekken. Net zoals beeldende kunst dus: een minimalistisch geschilderd vlak is de verbeelding van bijv. leegte, of ruimte.
Inmiddels is het een jaar of 24 later (ja, net zo veel later als dat mijn dochter oud is) en ga ik met Gert-Jan een samenwerking aan voor het symposium van Stichting Print. Ik heb hem gevraagd omdat hij een meester-improvisator is en omdat jongere avant-gardemusici liefdevol over hem spreken als: de vader van de ruis, maar waar ik echt erg blij van werd is dat uit zijn tentoonstelling bleek dat hij noise iets menselijks weet te geven, en daarmee een ingang voor wie niet totaal ingevoerd is in het genre. Precies wat ik zoek voor het symposium ‘Grafisch en Muziek‘ in september, waarbij ik grafisch ontwerpers in aanraking wil brengen met noise om ze te intrigeren, een beetje aan het denken te zetten door ze te laten zien wat een onverwachte ontmoeting tussen ontwerp en weerbarstige muziek die ze niet begrijpen kan opleveren.
Gert-Jan Prins werk in Club Solo, waarbij hij zijn werk ruimtelijk maakt, de koperen wand een uitvergroting is van
de kastjes waarvan electronica vaak gebruik maken met koperen wanden als de ultieme geleiding en waarin hij
met een zuur grafische imprints heeft gebrand.
door Zsa Zsa Linnemann