Een samenwerking tussen een fotograaf en een gitarist. Geafficheerd als een hybride beleving, halfway sight and sound, a heartfeld mano a mano, op de jaarlijkse fototentoonstelling van Arles. Op dit festijn komen niet de minste fotografen langs, de grote  en gevestigde namen kun je hier verwachten. En vaak een select clubje jongere garde die een prijs winnen of anderzins geselecteerd zijn door de curatoren en naar voren geschoven in dit evenement van internationale allure.

Muziek en fotografie lijkt hierbij niet een voor de hand liggende combinatie, gezien de nadruk waarmee de samenwerking tussen componist en gitarist Matthieu Chedid en fotograaf Martin Parr, benoemd als de meest belangrijke hedendaagse fotograaf – aangekondigd worden. En het klopt, ik ben op dit evenement geen andere projecten tegengekomen waar sprake was van een soortgelijke samenwerking. Matthieu Chedid componeerde speciaal voor deze tentoonstelling negen soundtracks die corresponderen met de projecties van het werk van Martin Parr.

Toch lukt het me niet om in een van de projecties, die ieder een project vertegenwoordigen, een waarneembare overlap of raakvlak tussen de twee disciplines te ontdekken. Anderzijds kan ik niet ontkennen dat beeld en geluid elkaar versterken, ondanks dat ze niets met elkaar te maken lijken te hebben. Ondanks het feit dat ik met name de zwartwit foto’s genomen bijv. in Brighton uit de jaren 60 en 70 vaak ronduit prachtig vind begrijp ik niet wat het verband is tussen de zo nu en dan Japans-aandoende gitaarmuziek die een meditatieve filmische laag eroverheen legt. Deze serie bestaat – zoals veel werk van hem uit strandfoto’s, evenementen of vertier of weergesteldheid (bad weather). Misschien is een onderliggend, wellicht intuïtief verband maar dat is niet zicht- of hoorbaar voor de bezoeker.

Dat versterken van elkaar is mij bekend van  het monteren van film. Geluid heeft dan een illustratieve waarde, waarmee ik bedoel dat het een emotie toevoegt of versterkt zonder er een extra laag van beleving of betekenis toevoegt. Tijdens filmmontage ontdekte ik dat je willekeurig beeld met beeld aan elkaar kon snijden en dat het al snel een verband of betekenis lijkt te suggereren. Dat ervaar ik vaak ook met beeld en geluid, net zoals tijdens dit project. Waarschijnlijk is dat de kracht van filmmuziek.  Dit laatste moet onderbouwt worden (literatuuronderzoek voldoet?)

Films moeten worden ge-upload: niet vergeten!!