Lieve Caro,

Mij werd deze morgen gevraagd om een brief te schrijven over wat ik hier op de master van de Willem de Kooning aan het uitzoeken ben. Gezien het feit dat ik pas onlangs van onderwerp veranderd ben een onmogelijke opgave. Maar laat ik ervan uitgaan dat het zijn nut zal bewijzen. Gisteren moesten we iets dergelijks doen en dacht ik er zeker weten niet uit te komen. Desondanks leek er twee uur later, welleswaar met behulp van de docent iets redelijks op tafel te liggen waar ik mee verder kan, d.w.z. verder denken. En wanneer ik terug kijk naar vier dagen geleden, toen had ik eigenlijk niets meer dan een herinnering op zak van weer twee weken ervoor. Dit betrof een ergernis over mijn bezoek aan de Wereld EXPO in Milaan, waar de kentering begon.

Ik bevond me tussen bombastische paviljoens van wereldformaat met daar tussenin geklemd wat bescheidener pogingen waar presentaties over food en arts gegeven werden, al dan niet neergezet met een royaal kunstenaarlijk- of designgebaar. De muzikale aankleding beperkte zich tot die van filmmuziek, house en hier en daar wat muzak. Die ergenis, of eigenlijk vooral verbazing tijdens de EXPO was namelijk aanleiding om het onderzoek over Autonomie (met een grote A) waarmee ik een aantal maanden geleden ingestapt was, over boord te kieperen. Laat me je vertellen wat me bezielde.

Zoals je weet was ik mijn master met het onderzoek over autonomie begonnen en heb ik ten dienste ervan jou en je dochter een interview over jullie relatie ten aanzien van het onderwerp afgenomen. Dat leverde in twee erg leuke gesprekken op waarin we elkaar goed weten te vinden en ikzelf was eigenlijk wel tevreden met het onderwerp. Dit omdat ik na veel jaren designpraktijk en inmiddels alweer drie jaar docentschap wel toe was aan wat eigengereidheid. Ik wilde zo graag een brug slaan tussen mijn kunstenaarspraktijk van pakweg dik twintig jaar geleden en het toegepaste werkveld. (Waar ik overigens met zoveel plezier in gewerkt heb en in zekere zin nog steeds doe.)
Van meet af aan waren mijn begeleiders op de master wat minder enthousiast over mijn onderwerpkeuze en was ik in eerste instantie ook wat achterdochtig of dat wellicht een visie van de WdK weerspiegelde. Namelijk die van: autonomie, dat is zooo eergisteren. Voordat ik op dat laatste teveel inga wil ik je echter eerst liever uitleggen hoe ik terecht gekomen ben waar ik me nu bevind.

In mijn blinde paniek over de aanhoudende economische crises van een aantal jaren geleden had ik mij – naast me bloot te stellen aan de nodige solliciatieronden bij diverse hogescholen – ook aangemeld op het conservatorium. Daarmee gehoor gevend aan een hartewens. Tijdens mijn twee en een half jaar muziektheoretische leergang en muziekgeschiedenis waren mij de paralellen met ontwikkelingen in de beeldende kunst en design opgevallen. Dat laatste werd aangevuld met kennis die ik opdeed in diezelfde periode toen ik op de Hogeschool van Rotterdam les was gaan geven in kunst- en mediageschiedenis. Laat dat nou allemaal bij elkaar komen op die Wereld EXPO in Milaan. Ik vroeg me op de Schumann-academie al af wat er eigenlijk gebeurt is in de twinstigste eeuw wat betreft de populariteit van de klassieke muziek, die daarvoor zo rijkelijk leek te bloeien. Op de een of andere manier lijken mensen meer problemen te hebben met atonaliteit dan met abstracte beeldende kunst of hedendaagse architectuur. Tentoonstellingen van colorfield-kunstenaars of Mondriaan worden relatief gezien platgelopen, alhoewel de gemiddelde Nederlander geloof ik warmer loopt voor Marlène Dumas.

Enfin, dat is dus aanleiding tot mijn nieuwe onderwerp: ik wil namelijk wel weten of mijn aanname hierboven beschreven klopt en ongetwijfeld zal er buiten mijn blikveld wel degelijk sprake zijn van samensmeltingen van de verschillende disciplines, maar hoe dan ook ligt daar voor mij wel een interessant ontwerpersvraagstuk. Zeker gezien het feit dat, wat betreft mijn autonomieonderzoek ik er al tegenaan begon te lopen dat er zo verschrikkelijk veel over het onderwerp geschreven is. Daardoor raakte ik steeds meer doordrongen van de grootte van het onderwerp, maar vooral ook het feit dat het een wereldtoer zou worden om er nog een onbesproken gaatje te vinden.

Het leuke van dit alles is dat ik langs deze weg mijn conservatoriumstudie weer aan het oppakken ben en daar ben ik momenteel erg tevreden over. Dus ik ben opnieuw aan het trailen en mappen en probeer de onrust te bedwingen dat ik probeer een berg te beklimmen niet wetend waar ik naar toe ga. Voorlopig heb ik een echt doel geformuleerd: Het ontsluiten van het medium van (modern)klassieke muziek voor het circuit van ontwerpers, kunstenaars en filmmakers door middel van een ontwerptool.
Een hele mond vol, en ik kan er zelf nog niet helemaal bij maar in een paar dagen lijk ik me al een beetje ingegraven te hebben.

We moeten bespreken of er in ons netwerk iemand zit die me kan begeleiden in het muzikale gebied. Wellicht dat jij daar nog ideeën voor hebt?

Lieve groet,

Zsa Zsa

Door: Zsa Zsa Linnemann